Με την φράση “Λευκό Κοράκι” περιγράφουμε ένα άτομο που διαφέρει από τους γύρω του στην εμφάνιση, στις απόψεις και στην συμπεριφορά.

Αυτό τον τίτλο “White Ravens” επέλεξε η Διεθνής Νεανική Βιβλιοθήκη του Μονάχου, να δώσει στη Λίστα που εκδίδει κάθε φθινόπωρο από το 1993 για να παρουσιαστεί στην Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης.

Από τον μεγάλο αριθμό αντιγράφων που λαμβάνουν από τους εκδοτικούς οίκους, ιδρύματα, οργανισμούς και φίλους της βιβλιοθήκης, οι λέκτορες επιλέγουν 200 νέες εκδόσεις που ξεχωρίζουν όχι μόνο για τα θέματα που πραγματεύονται αλλά και για την πρωτοπόρα εικαστική προσέγγισή τους.

Στην φετινή λίστα, ανάμεσα από χιλιάδες βιβλία από 53 χώρες που δημοσιεύθηκαν σε 37 γλώσσες, περιλαμβάνονται 5 ελληνικά παιδικά και νεανικά βιβλία!

Ο Αναστάσης θα ήθελε το δωμάτιό του να είχε άλλο χρώμα, όμως δεν το έχει πει σε κανέναν. Θα ήθελε τα ρούχα του να μην έχουν όλα τους σούπερ ήρωες και θα ήθελε πάρα πολύ να μπορεί χωρίς φόβο να παίξει με τα παιχνίδια της αδερφής του. Η ντουλάπα του δωματίου του θα γίνει η αφορμή για να μιλήσει στη μαμά του για όσα δεν του αρέσουν ή για εκείνα που προτιμά.

Βρέθηκα κάτω από τρενάκια και μολυβένια στρατιωτάκια και κούκλες και πατίνια. […] 

Κι έμεινα κι εγώ εκεί, με τα κουζινικά και τα παιχνίδια τα κουρδιστά, για να φυλάω τα μυστικά. Ναι, εμείς ήμασταν οι φύλακες, εμείς φυλάξαμε τα μυστικά.

Η Ζάζα, ο Όττο, η Κολέτ, το Βουμβούμ… Τα παιχνίδια των παιδιών -η κλωστή που τα συνέδεε με την παλιά τους ζωή- διηγούνται την ιστορία τους.

Ένα βιβλίο για την ελπίδα και τη μνήμη, για το «Ποτέ ξανά».

Ο Τίγκρε έχει πολλά όνειρα: Να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, να τα φτιάξει με το κορίτσι που αγαπά, να κάνει τη γιαγιά του περήφανη, να…

Όμως… Δικαιούται ένα παιδί της φαβέλας να ονειρεύεται; Σε τι μπορεί να ελπίζει όταν ζει σ’ έναν κόσμο που τον καταδυναστεύουν η φτώχεια, η προκατάληψη και η βία;

Στο πλευρό του Τίγκρε βρίσκεται, εκτός από τη γιαγιά του, ένας ηλικιωμένος τερματοφύλακας που είναι μισητός σε ολόκληρη τη χώρα. Ο δρόμος προς την ελευθερία και την ενηλικίωση είναι σπαρμένος με εμπόδια ως το τέλος. Στο βάθος, όμως, ίσως να αχνοφαίνεται το φως.

Όταν ήμουν μικρός έβλεπα τα πουλιά πάνω από το Νέβα και ήθελα να μάθω τη γλώσσα τους. Θαύμαζα το πέταγμά τους, τους σχηματισμούς τους, την ελευθερία τους. Ονειρευόμουν, μια μέρα να αρχίσω να υψώνομαι από το έδαφος των χωραφιών και να γίνομαι ένα μαζί τους. Να μιλάμε όλοι μαζί, ένα παιδί με ένα σμήνος πουλιών. Αλλά ο πατέρας μου είχε διαφορετική άποψη- φαίνεται πως τα πουλιά δεν τον μάγεψαν όσο εμένα.

Αλλά εγώ θα την μάθαινα την γλώσσα των πουλιών ό,τι κι αν γινόταν.

Θα τα κατάφερνα.